Ik stap in de kajak. Twee zitplaatsen, één ritme. Mijn handen vinden de peddel en mijn benen schuiven wat onhandig onder de strakgespannen rand. Het droogpak zit stug, alsof het me eerst even wil laten voelen wie hier de baas is. Maar het houdt me warm. En dat blijkt al snel geen overbodige luxe.

We glijden het water op. Laag. Dicht bij de kou. De fjord ligt open voor ons, de lucht is stil, bijna onwerkelijk stil. Alles voelt traag. IJsschotsen drijven langs ons heen alsof ze geen idee hebben dat wij daar zijn. Ik hoor alleen het zachte klotsen van de peddel en af en toe mijn eigen adem.

De overkant lijkt ver, maar komt toch steeds dichterbij. Mijn armen protesteren. Mijn schouders doen alsof ze nooit eerder hebben bewogen. Maar ik blijf doorgaan. Omdat hier stoppen geen optie is. Maar ook omdat ik dat niet wil.

En dan: vaste grond. Ik stap uit. Mijn benen voelen stram, mijn wangen gloeien rood.
Er is lunch. Warme geuren in de koude buitenlucht. Een simpele kom, maar het smaakt alsof ik dagen heb gereisd. Misschien heb ik dat ook wel. Niet in kilometers, maar wel in gevoel.

Ik kijk om me heen. Alles voelt groot. Leeg. Onverstoorbaar. En ineens ben ik me ervan bewust dat ik al minutenlang niets heb gedacht. Alleen maar gekeken, geluisterd, gevoeld. En dat is zeldzaam. Zeldzaam, maar precies goed.

Wil jij dit ook ervaren? Lees hier alle informatie over deze excursie.