Geschiedenis

In 1596 werd het eiland ontdekt door Willem Barentsz. Hij kwam via de westkust aangevaren en zag daar de puntige bergen op het eiland. Hij gaf het eiland de naam Spitsbergen. Na de ontdekking van Spitsbergen door Willem Barentsz werd het al snel een plek voor de internationale walvisvaart. Later werd het eiland een bron van inkomsten voor mijnbouwers,  jagers en natuur wetenschappers. In 1906 richtte de Amerikaan John M. Longyear de eerste kolenmijn stad op. Wat later Longyearbyen zou gaan heten.  In 1920 tekenden 9 landen het Spitsbergenverdrag, hierin werd de soevereiniteit van Spitsbergen aan Noorwegen toegekend echter kende het wel een aantal voorwaarden. Één daarvan is dat Noorwegen toe moet laten dat deze 9 landen vrij zijn om economisch actief te zijn op Spitsbergen en de omliggende zeegebieden zolang het maar niet wordt gebruikt voor militaire doeleinde. Nederland is één van de 9 landen die het verdrag tekende. Sindsdien hebben zich nog 30 andere landen bij het verdrag aangesloten maar zijn alleen Noorwegen en Rusland economisch actief op het eiland. Spitsbergen is nooit een plek geweest waar mensen zich settelen voor het leven en waar familie generaties hun tradities hebben doorgegeven op volgende generaties. Mensen kwamen voor een bepaalde periode en vertrokken weer.  Daarom is de geschiedenis van Spitsbergen zo grillig in vergelijk met andere plaatsen. Alleen in zeldzame gevallen konden mensen het hier voor langere periode uithouden. De extreme weersomstandigheden eiste maar al te vaak hun tol.

Wil je meer weten over de geschiedenis van Spitsbergen ga dan naar het Svalbard Museum, gevestigd in het gebouw van de universiteit.

Kijk bij "Zien en doen" naar de pagina Attracties, daar kun je meer informatie over het museum vinden.

Meer weten over Willem Barentsz?

Dichter bij huis, op Terschelling is een museum over Willem Barentsz.

Kijk op de website voor meer informatie.